MONASTERE DE LA VERNE
I'avié lou printèms que se revihavo. Li proumié raioun dóu soulèu, li avian vist pèr la flourissoun di mimòusa.
En revenant dins li Bouco dóu Rose, ma grand em'iéu, sian pasado dins la fourèst di Mourre. Es bèn couneigudo pèr si castagnié, pèr si suve que soun en partido desmascla. Se sentavian souleto, au bout dóu mounde, toui pichouno au mitan d'uno fourèst quouro es bouscarasso, quouro es claro, dounant visto sus la valado. Soulame, la naturo. I'avié meme pas uno veituro.
Puei, au vira dóu camin, avian visto un grand escritèu : "MONASTERE DE LA VERNE". I'avié meme pas sus la carto. Ai toujours uno carto, bord que ma grand e iéu, se sian deja troumpado de routo mai que d'uno fes ... Finalamen, sian ana vèire. Lou camin èro rabastous erian pas segur d'ana enjusqu'au bout. Puei, en arrivant au mounastèri, la visto de sa meravihouso faciado de l'age mejan nous a fa oublida lou camin fangous, perous.
Sian
intrado dins la superbe counstruccioun, abita pèr di nono. Es un moustié forço vièio
(XIIen siècle), gaire restaura. Me cresié à l'age mejan, emé lou vènt dins li
courredou un pau deslabra. Es la proumièro fes que vesié un mounument counserva dins la
tradicioun de l'espoco de sa neissènço. Gaire d'engano, soulamen lou plesi de se leissa
pourta pèr la vesito dóu bastimen e tambèn de l'orto, qu'es mai la naturo qu'un jardin.
Aquéu mounastèri, li poudès encountra au vira de vosto camin pèr ana à Collobrières.
CARCES
Pèr ana à
Carcès, segui la routo de Barjòu, puei Tavernes, e sian à Cotignac. Es un vilage dins
la roco. I'a encaro de paret dins la roco e tambèn di resto dóu castèu à la cimo. La
glèiso a un clouchié carrado coumo en Italìo : fa un pau patio reneissènço.
Sian ana vèire lou barrage de Carcès, que ié dison : lau Sto Suzanne. D'un coustat dóu lau, après lou restaurant, i'a uno bello permenado au bord de l'aigo. I'a uno anciano prouprieta : que doumage qu'es à l'abandoun. La permenado es au soulèu : atencioun quouro fa cau.
Sian enfin ana vèire la cascado de Sillans. Es au pié dóu vilage, 700 m pèr i'ana. La camin es chantant : en proumié, coumo dins li routo que se pren pèr ié arriva, i'a de roure. Puei, lou camin es au soulèu, emé un grand champ à sa drecho : moun chin èro vertadieramen countent de courri. Puei, avèn de nòu de roure emé de pin, tout en descèndant vers la cascado. Se pòu entendre lou bru de l'aigo. L'aigo es blu coumo dins un "lagon". Es meravihous ! Au bout dóu camin, i'a la toumbado de la cascado. Pourié resta aqui dis ouro entiero.
Tèste e fouto de Laurènço FIELOUX